నమ్మకాలు చెదిరిపోతాయి. నటనలు
వ్యవస్థీకృతమవుతాయి. వాగ్దానాలు
వట్టిపోతాయి. అబద్ధాలు ఆశువుగా
జాలువారతాయి. సందర్భాలు
త్రిశంకుస్వర్గంలో వేలాడదీస్తాయి.
నిశ్శబ్దం గడ్డకట్టుకుపోతుంది. మెదడుకు
దిక్కుతోచదు. దుఃఖించడానికి స్థలం
దొరకదు.
అలమటించి. అలసటించి. అటూఇటూ
పరుగులు. వొంటిపైన కనబడని దేవరోని
కొరడాదెబ్బలు. ఓడి, అల్లాడి, తండ్లాడి. నీ
కన్నీటి సముద్రంలోనే మునిగి, ఒకానొక
అర్ధరాత్రి సమయాన ఒక ఒంటరి చేపవై
ఒడ్డుకు చేరుకుంటావు.
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
jyothivalaboju on మలిన బాష్ప మౌక్తికమ్ము!
jawaharlal on పక్షుల భాష
jawaharlal on పక్షుల భాష
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్