ఏడో సన్నివేశం: నాకు తెలుసు వొక్క ఏడుపే మిగులుతోంది ప్రతి సన్నివేశం చివరా! ఈ సన్నివేశంలో కూడా నీ కోసం బోలెడంత దుఃఖాన్నే మోసుకొస్తున్నందుకు ఈ సారికి కూడా క్షమించు. ఎప్పుడూ క్షమించేది నువ్వే కదా! నా లోపలి క్షమా కణాలన్నీ చచ్చిపోయి కొన్ని తరాలయిందిగా! ఈ వొక్క క్షణాన్నయినా భయాలు లేని, గాయాలు లేని, సంకోచాలు లేని, సంశయాలు లేని నీ ‘నిర్భయ’ స్నేహంలోకి, వేధింపులు కాని ప్రేమలోకి, అనుమానాలు అత్యాచారాల్లేని సాహచర్యంలోకి ప్రయాణించగలనా?
1
ఎంతకీ నువ్వంటే వొక శరీరమే నాకు?!
అవునా?
కాదని చెప్పే క్షణం కోసం కొన్ని యుగాలయింది ఎదురుచూసీ, చూసీ!
నీ చిరునవ్వులకు బదులు నీ పెదాలే కోసుకొస్తున్నానా ప్రతిసారీ? నీ గుండె చప్పుళ్ళకు బదులు నీ వక్షోజాల బరువులే కొలుస్తూ వున్నానా ఎప్పుడూ? చిగురాకు కన్నా మెత్తనయిన నీ అలికిడి నాలో మోగించే చిన్ని సంగీతపు అలలకి చెవొగ్గే బదులు నీ పొడుగాటి కాళ్ళ మధ్య ఏదో వొక వాంఛా ద్రవంగా తప్ప మిగల్లేకపోతున్నానా?
ఇప్పటికీ ప్రశ్న ఎన్ని సార్లు నా అద్దంలో నిలబడి నన్నూ
నాలోపల ఎలాగోలా వొదిగి వుండాలనే నిన్నూ గుచ్చి గుచ్చి అడిగానో తెలీదు.
రెండూ శరీరాలే…కానీ, ఈ రెండు శరీరాల మధ్య ఇంత పెద్ద లోయ తెలీదు…. ఎందుకో!
2
సమాధానం కోసం నిజంగా ఎదురుచూశానా?
అనేక సూర్యచంద్రుళ్ళ శాఖా చంక్రమణాల్లో నీ కోసం ఎప్పుడూ ఎదురుచూస్తూ నిలబడే అమ్మనయ్యానా నిజంగా ఎప్పుడయినా? ఆ కళ్లలోని రెండు కరుణ సముద్రాల్లో కనీసం వొక నీటి చుక్కనయ్యానా పోనీ?
ప్రమాదాలు దారికాసే నీ ఏ మలుపులోనయినా వొక స్నేహితుడి పలకరింతనయ్యానా ఎక్కడయినా? నన్ను తనలోకి లాక్కునే ప్రతి చీకట్లో వొక వెలుగు చెయ్యివై నువ్వు అందుకున్నప్పుడు తోడు నడిచినప్పుడు ఆ స్పర్శని గుర్తుంచుకున్నానా పోనీ?
3
నా సమాధానాలు నిజంగా నా లోపలికి ఇంకాయో లేదో నిన్నూ అడగలేదు, నన్ను నేనూ అడుక్కోలేదు. ఈ ప్రశ్నలెప్పుడూ మనిద్దరితో ఆడుకుంటూనే వున్నాయ్.
ఈ ఆట వొక వేట! అలుపు లేదు నా మగతనానికి! నా అంగాంగ అహంకారానికి!
ఆయుధాలు మార్చి మార్చి ప్రయోగించే కొత్త విద్యలేవో నేర్చుకుంటూనే వున్నా ఎప్పటికప్పుడు అలసిపోకుండా!
ఎంత చెప్పు,
నేను నా కలుగులోకి దూరి సంతసించే విర్రవీగే నా మగతనపు మృగయా వినోదినే ఎప్పుడే!
4
ఈ చీకటి ఇంతే
నా దేహపు గూటిలో వొక స్త్రీత్వపు దీపం వెలిగితే తప్ప !
నా వెతుకులాటా ఇంతే
నిన్ను వెతుక్కునే దీపమే నేనయితే తప్ప!
.
*ఈ వొక్క క్షణాన్నయినా భయాలు లేని, గాయాలు లేని, సంకోచాలు లేని, సంశయాలు లేని నీ ‘నిర్భయ’ స్నేహంలోకి, వేధింపులు కాని ప్రేమలోకి, అనుమానాలు అత్యాచారాల్లేని సాహచర్యంలోకి ప్రయాణించగలనా?*
* ఈ చీకటి ఇంతే
నా దేహపు గూటిలో వొక స్త్రీత్వపు దీపం వెలిగితే తప్ప !*
మొదలు నుంచి తుది వరకూ.. ఆత్మావలోకనా ప్రయాణం a painful journey Afsar ji
గుచ్చి గుచ్చి ప్రశ్నించుకుని,
జవాబుల వెలుగులకు కళ్ళు చిట్లించుకు చూసి,
ఇది మాకెందుకు అని అసలు దీని అవసరమే లేదు, నేనేది చేసినా అది మగతనమే అనుకునే అహంకారులకి
ఒక్క క్షణమైనా వాళ్ళ దేహంలో స్త్రీత్వపు దీపం వెలిగితే, తన శరీరం లోని మాంసం ముద్దలన్నీ వేయి నాల్కలతో వెక్కిరించే దృశ్యం ఎదురవుతుందని భయపడతారు.
సార్!
స్త్రీ సృష్టి మూలమని, సృష్టి కార్యనికి అధ్యురాలనీ, ప్రేమ కు తొలి భాష్యమనీ, లాలిత్యానికీ, మధురానికీ, మాధుర్యానికీ, సునిశిత హృదయానికీ, సున్నితమైన దేహానికీ, అద్వితీయ బాహ్య అంతర్ సౌందర్యానికీ ఆమె ప్రతికృతి _అని తెలియని ఒక రాక్షసగణం తరతరాలుగా తన వారసత్వాలను కొనసాగిస్తూనే ఉంది. తరతరాలుగా స్త్రీ జాతే శారీరకంగానో ..మానసికంగానో క్షతగాత్రమౌతూనే ఉంది.
శరీరవాంఛల కోసమే కాదు…..తననొక ప్రేమస్వరూపిణిగా…దరహాసాల కొలువుగా…చూడలేకపోతున్నారని వచనం లాంటి కావ్యమో కావ్యం లాంటి వచనమో కానీ దాని నిండా కారుణ్యాన్నీ ఆర్ధతను నింపారు. దయనీయమైన వేడుకోలు మొదటి అంకంలో.
ఇక 2, 3 అంకాల్లో రాక్షసగణానికి అద్భుతమైన ప్రశ్నావళి. గుండెను కోసిపడేసే ప్రశ్నలు..సమాధానం ఇచ్చుకోలేని ప్రశ్నలు. ఒక్కక్షణం అలా నిలుచొని ఒక్క ప్రశ్న చదివి తలకెక్కించుకున్నా స్త్రీ సమాజానికే శ్రీరామరక్ష.
“ఈ చీకటి ఇంతే
నా దేహపు గూటిలో వొక స్త్రీత్వపు దీపం వెలిగితే తప్ప !”
చివరగా ఆ రాక్షసగణాలో మార్పు కూడా స్త్రీ నే తేగలదని చెప్పే సాహసమైన ప్రయోగం. (మగజాతి నంతా జనరలైజ్ చేయడం ఇష్టపడక ప్రతిసారీ రాక్షసగణం అని చెప్పాను) .
@ సి.వి.సురేష్,
నువ్వంటే వొక శరీరమే నాకు?!అవునా?
కాదని చెప్పే క్షణం కోసం కొన్ని యుగాలయింది ఎదురుచూసీ,చూసీ!
నీ చిరునవ్వులకు బదులు నీ పెదాలే కోసుకొస్తున్నానా ప్రతిసారీ?
నీ గుండె చప్పుళ్ళకు బదులు నీ వక్షోజాల బరువులే కొలుస్తూ వున్నానా ఎప్పుడూ?
చిగురాకు కన్నా మెత్తనయిన నీ అలికిడి నాలో మోగించే చిన్ని సంగీతపు అలలకి చెవొగ్గే బదులు
నీ పొడుగాటి కాళ్ళ మధ్య ఏదో వొక వాంఛా ద్రవంగా తప్ప మిగల్లేకపోతున్నానా?
అఫ్సర్.. hats off to your guts
– శక్తి
గౌ. అఫ్సర్ గారు.., నేను అభిమానంగా చదివే రచయితల్లో మీరూ ఒకరు. కానీ మీ రచనల్లో ‘వొక, దేహం,లోపల ‘ లాంటి పదాలు ఎక్కువగా కనిపిస్తూ వుంటాయి. ఇలాంటి పదాల పునరుక్తి వల్ల, చదివిందే మళ్ళీ మళ్ళీ చదివినట్టు అనిపిస్తుంది. ఖచ్చితంగా ఇది మీ అశక్తత కాదు. ఇలా వ్రాయడాన్ని మీరు ఎక్కువగా ఇష్టపడుతుంటారా?
రామకృష్ణ గారూ, మీ ప్రశ్న సూటిగా ఆలోచన రేకెత్తించేదిగా వుంది. కానీ, దానికి సంతృప్తికరమయిన సమాధానం నా దగ్గిర వుందని నేను అనుకోను. కవి తన కవిత గురించి వచనంలో చెప్పగలిగేది ఎప్పుడూ అసమర్థమయిన సమర్థన లాగానే వుంటుంది. మీ ప్రశ్న పదాల గురించి కాబట్టి కాస్త బతికిపోయాననుకోండి. కానీ, మీరు ప్రస్తావించిన మూడు పదాల్లో రెండు – దేహం, లోపల- అనేవి కేవలం పదాలు కాదు. అవి భావనలు. వాటిని నేను భౌతికమయిన పరిమితులని దాటి వాడుతున్నాను. ఈ కవితకి సంబంధించి ఆ రెండూ కీలకమయిన భావనలు, ఎందుకంటే, ఈ కవిత ప్రధానంగా రెండు మనోలోకాల మధ్య అడ్డుపడే దేహం మీది ఆగ్రహం!
ఇక పదాలూ, భావనాలకు సంబంధించిన పునరుక్తి గురించి….ప్రతి కవి తెలిసో తెలియకో కొన్ని భావనలూ, పదాలలో చిక్కుకుని వుంటాడు. అవి పునరుక్తి అవుతున్నాయని తెలిసీ వాటిని మళ్ళీ మళ్ళీ వాడకుండా వుండలేడు. అది అసమర్థతా, అశక్తతా కావు కూడా! బుచ్చి బాబు గారనుకుంటా వొక చోట రాశారు – ప్రతి రచయితకూ కొన్ని hanging words వుంటాయి. అవి ఆ రచయిత బలమూ, బలహీనత కూడా! – అని! అది నేను ఇప్పటికి నమ్ముతాను. ఈ కవితలో ‘దేహం’ ‘లోపల’ అనే పదాలు తీసేసి వొక సారి చదివే ప్రయత్నం చేయండి. అప్పుడు ఈ కవిత ఇంతకు ముందు కంటే భిన్నంగా అనిపిస్తుందా లేక అర్థరహితంగా అనిపిస్తుందా చూడండి.
Afsar gaaru.. very good keep it up.
ఎంతకీ నువ్వంటే వొక శరీరమే నాకు?!అవునా?
కాదని చెప్పే క్షణం కోసం కొన్ని యుగాలయింది ఎదురుచూసీ, చూసీ!….
రెండూ శరీరాలే…కానీ, ఈ రెండు శరీరాల మధ్య ఇంత పెద్ద లోయ,తెలీదు. ఎందుకో!
సమాధానం కోసం నిజంగా ఎదురుచూశానా?….
నా సమాధానాలు నిజంగా నా లోపలికి ఇంకాయో లేదో నిన్నూ అడగలేదు,
నన్ను నేనూ అడుక్కోలేదు. ఈ ప్రశ్నలెప్పుడూ మనిద్దరితో ఆడుకుంటూనే వున్నాయ్….
నా వెతుకులాటా ఇంతే
నిన్ను వెతుక్కునే దీపమే నేనయితే తప్ప…!
కవికి తనేం చెప్పాలొ స్పష్టత లేనప్పుడు గంభీరప్పదాల ముసుగేసుక్కూర్చుని, పాఠకుల్ని గమనిస్తుంటాడు.., స్పష్టంగా ఉంటే అదసలు కవిత్వమే కాదనుకునే కవులూ ఉన్నారు.. ఎవరు చదివినా చదవకపోయినా పర్లే, నాకు నచ్చినట్లు నేన్రాసుకుంటాననుకునే వారూ ఉంటూనే ఉంటారు.. వీరందరి మధ్యా ఉంటూనే, ఓ ఖచ్చితత్వాన్ని, ఓ విషాద తత్వాన్ని, సున్నితపు సంభాషణల్నీ, జీవితం తాలూకూ సంక్లిష్టతనూ, ఆరని గాయాలు తడి తేల్చిన స్రావాల గాఢతనీ, స్నేహంగా, ఓ పలకరింపుగా, వీధి మలుపు పరిచయించే ఓ ఙ్నాపకంగానో, మనముందుంచిన అఫ్సర్ గారికి.. శుభాకాంక్షలతో..
ఉమ్మనీటి స్నానాల గది నుంచి నెట్టి వెయ్యబడ్డాక ,రాజాఈడిపస్…ఇలానే ఆక్రోశించి ఉంటాడా! ప్రాపంచికసంవేదనలతో పల్టీలు కొట్టీకొట్టీ అలసిపోయాక “అయ్యో ఎంతపని చేశాను” అనుకుంటూ ప్రాచీన క్షణాల్లోకి , ఇలానే పరుగుతీసి ఉంటాడా ! ఏమో!అఫ్సర్ …నీ పద్యం పద్యంలా లేదు, గద్యం గద్యంలానూ లేదు .ఓదార్పు పొత్తిళ్ళలో ఒత్తిగిల్లిన చంటిపాపడు , నోరారా మనసారా తనివారా చేసిన కన్నీటి ప్రార్ధన లాగ వుంది. from your lips to goddess ears! kudos man
*ఎంతంకీ నువ్వంటే క శరీరమే.. ఔనా…!
కాదని చెప్పే క్ష్ణం కోసం కొన్ని యుగాలైంది ఎదురు చూసి……
*ఈ చీకటి ఇంతే
నా దేహపు గూటిలో స్త్రీత్వపు దీపం వెలిగితే తప్ప….. ఎమనాలీ ఒక్క క్షణం కోసం యుగాల నిరీక్షణ.,
ఆడతనపు అంతరాళాల్ని శోదించెందుకు తనకు తానే స్త్రీ గా తర్జుమా చెసుకుంటే తప్ప
సాధ్యం కాదనే వెర్రి తపన….
అఫ్సర్ జి…! నా ద్రుష్టిలో మీరు కవిగా ఇంకా అర్తమవనే లెదు., అంతలోనే ఇంకొ కొత్త అవతారం మనసులతో., ఆలోచనలతో ప్రయోగాలు చేసే శాస్త్రవేత్తగా…..
వంశీ ,తెరేష్ బాబులతో సంపూర్ణంగా ఏకీభవిస్తూ …అభినందనలు అఫ్సర్ సర్.
ఈ చీకటి ఇంతే
నా దేహపు గూటిలో వొక స్త్రీత్వపు దీపం వెలిగితే తప్ప !
నా వెతుకులాటా ఇంతే
నిన్ను వెతుక్కునే దీపమే నేనయితే తప్ప!
Brilliant…It can’t be said any different way…
mmm… eem chepppaaali sir?
prasnallaanee migilipootunnaam… manalni manam adukkooleekapotunnaam… maaaraleekapootunnaam…
baavundi afsar sir.
సర్, నేను మీ శైలి గూర్చి మాట్లాడే స్తాయికి ఎదగలేదు, కానీ భావాన్ని గూర్చి మాట్లాడే సాహసం చేస్తున్నాను. మీరు వాడిన “దేహం, లోపల” అనే పదాలు చాలా అరుదైనవే కానీ చాలా అర్థాన్ని ఇస్తాయి. ఇక్కడ మీ ప్రయోగం పురుషునిలో అరుదుగా కలిగే ఆత్మసంఘర్షణ మరియు ఆత్మ విమర్శకు అద్దం పడుతుంది. ప్రతిపురుషునిలో దాగి ఉన్న అహంకారాన్ని దాటి తనలోకి తానూ చూసుకున్నపుడే .. ఈ స్థితి కలుగుతుంది. ఈ స్థితిని చేరుకోవటం ఇలా ఆత్మ విమర్శను ఆహ్వానిచటం సామాన్యులకుసాధ్యం కాదు అంటారు, పురుషునిలో కేవలం అహంకారమే కాదు, అమ్మతో తాను పొందిన అనుభూతి ఒకవైపు ఉంటుంది. అందుకే ప్రతి పురుషుడూ తనలో ఉన్న ఇతర పాత్రలను అప్పుడపుడూ బైట పెడుతూ ఉంటాడు. ఇలాంటి ఆత్మ సందర్శనమే మీరిక్కడ చేసింది.
సర్, ఈ మీ ప్రయోగం అనితర సాద్యం, ఇలాంటి స్థితి ప్రతి పురుషునిలో ఉంటుంది, కానీ అది అతనికే తెలియనంతగా సామాజిక, సాంస్కృతిక అంశాలు కప్పి ఉంచుతాయి, వాటిని అధిగమించటం, వాటి గూర్చి ఆలోచించటం మేధో పరిపక్వత అవుతుంది. ఆ ప్రయోగమే మీ రచనలో నాకు కనిపించింది. ఆ సున్నిత మానసిక ప్రయోగమే ఈ రచన. సరికొత్త సరళి, అద్బుతంగా ఉంది.
అఫ్సర్ జి, మీ పదాలలో విపరీతమైన ఇంటెన్సిటీ వుంటుంది. లోలోపల వెతుక్కుంటే కనిపించే నిజాలు ఇవే కదా!
Frankly speaking I’m a prose person & not of poetry ; not that I don’t like poetry., I enjoy it some times when I can float on the words, rather than choke on them when it’s like a hurricane , that said, I enjoyed reading these lines & agree with the words of pydi theresh babu .,
” ఏమో!అఫ్సర్ …నీ పద్యం పద్యంలా లేదు, గద్యం గద్యంలానూ లేదు .ఓదార్పు పొత్తిళ్ళలో ఒత్తిగిల్లిన చంటిపాపడు , నోరారా మనసారా తనివారా చేసిన కన్నీటి ప్రార్ధన లాగ వుంది. from your lips to goddess ears! kudos man”
After reading your lines the first question that came to mind are where are rest of (the 2) episodes & some strong visuals that I couldn’t help but literally visualize your words.
<>
“ఆ బాధని అర్థం చేసుకోవలసింది యిలాగే”నని యింత కన్నా అద్భుతంగా చెప్పడం రాదేమో!అలతి పదాలతోనే ఒక దీర్ఘాలోచనలోకి నెట్టివేసేంత భావగాఢత అలవోకగా వచ్చి చేఱింది మీ యీ కవనంలో.