1
మిగిలిపోయాయి కొన్ని మాటలు
కొన్ని నవ్వులు
కొన్ని తిట్లూ
2
ఇంకా కురుస్తున్నాయి తల మీద నిన్నటి రాత్రి మల్లెలు
ఇప్పటి గాలిలో వాటి పరిమళాలు
అరనవ్వుతూ .
3
ఇంకా
ఇంకా రాలుతోంది నీ అరచేతుల్లోంచి నా అరచేతుల్లోకి
ఆ మంచు
తెల్లగా తెలతెల్లగా
వుండనా కరిగిపోనా అనే కళ్ళతో.
4
చివరికి ఎలాగోలా వెళిపోయాయి
అన్నీ-
నిన్ను నాలో తురిమిన
ఆ క్షణాలు తప్ప!
ఆ క్షణాల ఇరుకుసందుల్లో వొదిగిపోయిన నేను తప్ప.
5
చూశాను కదా
నీ వెనుతిరిగిన పాదాన్ని,
పదాన్ని కూడా!
ఇంతా అయ్యాక
ఆ వొక్క
క్షమాపణ కూడా అందంగా చెప్పగలవు కదా నువ్వు!
ఇంతా అయ్యాక
ఆ వొక్క
క్షమాపణ కూడా అందంగా చెప్పగలవు కదా నువ్వు!
బలే బలే!
అఫ్సర్‍జీలో కృ.శా. మెరుపులు
అంటే భావసౌకుమార్యపు ఎత్తులు, లోతుల్లో మాత్రమే సుమా! శైలి, భాష, వ్యక్తీకరణల్లో మీ ముద్రలే ఉన్నాయి.
//నిన్ను నాలో తురిమిన
ఆ క్షణాలు తప్ప!//
ఎందుకో ఇది తెగ నచ్చేసింది.
భర్తలందరూ పువ్వులు కొనిచ్చి భార్యలు తురుముకుంటుండగా ఇలా ఊహించేసుకుంటే ఎన్నెన్ని గొడవలు ఇట్టే తీరిపోవా!?!
పాదాల పద సవ్వడిలో అరమరికలు లేకుండా ఒదిగిపోయిన భావ వెల్లువ..క్షమాపణ కూడా అందంగా చెప్పగలగడం తప్పదు కదా..
చాలా హృద్యంగా వుంది సార్…
“ఇంతా అయ్యాక
ఆ వొక్క
క్షమాపణ కూడా అందంగా చెప్పగలవు కదా నువ్వు!”
What a beautiful ending! That took me to a trance…
రఘోత్తమా:
కృష్ణశాస్త్రి లేకుండా టీనేజ్ వుందా? అప్పటి నించీ కృ.శా. నాతోనే వున్నాడు. మాటలు మూగబోయిన కృ.శా. ముందు కూర్చున్నప్పుడు ఆయన కాగితాల మీద రాసిచ్చిన పదాలు ఇప్పటికీ నాలోపల వున్నాయి. వొక పదం ఇప్పటికీ గుర్తు –“గొంతు మూగబోయింది, గుండె కాదు!”
మీరు కృ.శా.ని తలచుకోవడం ఈ పొద్దు సంతసంగా అనిపించింది.
సత్యా, వర్మ, రోహిత్…షుక్రియా!
‘ముగింపు’ల మీద నాకు ఆసక్తి! ఏదీ ముగిసిపోదని వొక నమ్మకం వల్ల!
నీకు తెలుసు కదా రోహిత్!
అఫ్సర్ సర్, మీ కవితలో ఓ హృదయ మదురవేదనా స్మృతి ఉంది, కొంత నిష్టూరం ఉంది, ఓ ప్రేమికుని భావ త్యాగం ఉంది. జారిపోయిన తలపుల హిమ పుష్పాలున్నాయి, అంతరంగ తరంగాల ఉప్పెన ఉంది.
సర్, అంటే కాదు నిందా స్తుతి ఉంది, అవతలి హ్రిదయాన్ని నిస్టూరమాడే… చిన్న స్వార్ధం ఉంది. అయితే అవతలి స్త్రీ హ్రిదయాన్ని అర్ధం చేసుకొన్నా కవి కదా మీరు, నా కవిత దానికి సమాదానం అవుతుందేమో చూడండి.( ఇది సాహసమే )
వదిలిపోయిన క్షణాలు.. చేసిన గాయాలు,
ఇంకా మదిలో వెన్నెల మరకలై ఉన్నాయి.
రాలిపోయిన మల్లెలు నీ,
పాద ముద్రలనే ముద్దాడుతున్నాయి.
నీ నుండి తీసుకున్న వాగ్దానాలు,
నిన్ను తురుముకున్నా నా దగ్గరే ఉండిపోయాయి.
విధి కోసం వదిలేసినా ,
నేను నచ్చిన నిధివే నీవు.
వెనుతిరిగిన నా పాదం,
ఇప్పటికీ వెక్కిరిస్తుంది నేను వదిలేసిన పదంలా..
ఎమిచేయగలను చేజార్చుకున్న,
స్నేహానికి మన్నింపు వేడుకోలు తప్ప.
అఫ్సర్ సార్
భగ్నప్రేమ, శరీర పరిరంభనలు, చివరగా విఫలమైన వైనం ఇలాంటి కవితలు ఒక పురుష రచయిత రాస్తే, ఆ కవిత స్త్రీ నుద్దేశించి రాసినట్లుంటుందనో, అదే విధంగా మహిళా రచయిత్రిలు రాస్తే మగవాడి నుద్దేశించి రాసినట్లో కవితల్లో ప్రతిబింబిస్తుంటాయి. స్త్రీ రచయిత పురుషుడి లో , పురుష రచయిత స్త్రీలో పరకాయ ప్రవేశం చేసి రాయడం అరుదే.
అలాంటిది మీరు దిగ్విజయంగా ప్రవేశించారు. ఆమె ఉద్విగ్ధ భరిత భావనల్నీ అవిష్కరించారు , ఆమె అంతాంతరంగాలను తడిమారు. వాటిని అందంగా ఆవిష్కరించగలిగారు. కవిత అంతా గతంలో (భూతకాలంలో) నడిపారు.
కవితలో….
ఒక ధగా పడిన స్త్రీ, తనతో తన ప్రియుడు గడిపిన మధురానుభూతులన్నింటినీ అందంగా నెమెరువేసుకొంటూనే అనుభవించే సునిశిత ఫీలింగ్స్ ని కాస్త ఎమోషన్స్ ను మీ కలంలో సీరా గా మార్చి రాయడం మొదలుపెట్టారు.
చూశాను కదా
నీ వెనుతిరిగిన పాదాన్ని,
పదాన్ని కూడా! ………ఈ పాదంలో అన్నీ అనుభవించాక అతడు ఎలా వెనక్కు వెళ్ళిపోయాడో చాలా సెన్సిటివ్ గా చెప్పారు. ఏదో ప్రేమ విఫలమై వెళ్ళిపోయారంటేనే తీవ్రమైన పదజాలాల్నిఉపయోగిస్తుండే రచయితలు ఇలా సెన్సిటివ్ గా కూడా రాయవచ్చు.అని చూపించారు. ఈ వాఖ్యాలు ఆ స్త్రీ యొక్క సునిశిత మనస్థత్వాన్ని తెలుపుతూనే , ఆమె ‘బేల’ గా మారే సందర్భాన్ని అలోచించే విధంగా చెప్పారు.
ఇక చివరిది…..
‘ఇంతా అయ్యాక
ఆ వొక్క
క్షమాపణ కూడా అందంగా చెప్పగలవు కదా నువ్వు!’…………… స్త్రీ సహజ క్షమాగుణాన్ని అంటీ అంటనట్లు మర్మగర్బంగా చెప్పారు. అక్కడ కవితలో ప్రియుడు క్షమాపణ చెపితే ఆ తిరస్కారాన్ని కూడా “అందంగా” అనుభవించిన ప్రియురాలి ‘ఫ్లా లెస్ లవ్’ నీ , క్షమాగుణాన్ని బలే గమ్మత్తుగా చెప్పారు….అద్భుతం…మహద్భుతం…! శిరసానమామి మీ ఆవిష్కరణకు….!
ఇంతా అయ్యాక
ఆ వొక్క
క్షమాపణ కూడా అందంగా చెప్పగలవు కదా నువ్వు!….
కవిత చదువుతున్నప్పుడే చీకటివెలుగుల్లోని పాట గుర్తొచ్చింది. కృ.శా.ప్రభావం చాలామందిపై ఉండటం గమనార్హం. మళ్ళీ మీ వాక్యాల్లో సేదదీరె అవకాశం దొరికింది.