స్ఫటికం లా… అంది నిశ్చల సరస్సు మెరుస్తూ
నాలా ఉదాత్తంగా — గంభీరంగా పలికింది మహావృక్షం
నిరాఘాటం గా ప్రవహించాలి — గలగలలాడింది సెలయేరు
సద్యః స్ఫురణ కలిగిస్తూ జీవం తొణికిసలాడాలి — కూని రాగాలు పోయింది పిట్ట
సువాసనలతో మత్తెక్కించాలి — ఝుంకరించింది తుమ్మెద
మనసు దోచుకోవాలి — నవ్వింది సీతాకోక చిలుక
రమణీయం గా ఉండాలంటేనో ? అడిగాయి పూలు
లోతుగా సారవంతంగా ఉండాలి — ఘోషించింది లోయ
కొంత రాజసం కూడా ఉండాలి — ప్రతిధ్వనించాయి కొండలు
ఆహ్లాద పరచాలి సుమా— గుసగుస లాడింది వేసవి తెమ్మెర
కరిగిపోతూ ఆలోచనలు గిలకొట్టాలి — గలగలమన్నాయి శిశిర పుటాలు
ఇకనేం అని రమణీయ ప్రకృతి నడుమ
భావావేశంతో గబగబా బరికేశాను
సగర్వంగా నా కవిత్వాన్ని అంకితం ఇద్దామని.
ప్రకృతి ఒక్కసారి భళ్ళున పగలబడి నవ్వింది
ఓరి మూర్ఖాగ్రేసర చక్రవర్తీ !
ప్రకృతి అంతరంగాన్ని అవిష్కరించడం అంత సులువుట్రా?
శాశ్వతత్వపు చిరు శ్వాస అందులో ఏదిరా?
ప్రకృతి అంతరంగాన్ని అవిష్కరించడం అంత సులువుట్రా?
శాశ్వతత్వపు చిరు శ్వాస అందులో ఏదిరా?….
నిజమే కదా సర్ //కవిత అంతరంగాన్ని ఆవిష్కరించాలి // చలించాలి //.. శ్వాస లేకుండా కవిత ఎలా బ్రతికుంటుంది .. ఆ శ్వాస ఉన్నంత కాలం ఆ కవిత బ్రతికుంటుంది .. // బాగా చెప్పారు .మంచి కవిత
మీ మాటలు శిరోధార్యం ఆచార్య…
మార్గరెట్ గారూ, వర్మ గారూ,
ఈ కవితలోని సౌందర్యం అంతా Shernaz Wadia ది. మనకున్న మంచి ఇండో ఆంగ్లియన్ కవులలో ఆమె ఒకరు. ఆమె అధ్యాపకురాలుగా పదవీ విరమణ చేసి ప్రస్తుతం పూణేలో ఉంటున్నారు. ఈ మధ్యనే, ఆమె ఆంగ్ల కవితా సంకలనం కూడా తీసుకువచ్చారు.
మీకు నా ధన్యవాదాలు.