వాన కురుస్తున్నపుడు
చినుకుదీపంలా మెలకువ కనులు విప్పుతుంది
బతికినకాలాల తలపులేవో తడితడిగా వెలుగుతుంటాయి
వాన జారుతుంటే
ఉక్కపోతలా బిగిసిన దిగుళ్ళు కరిగి
‘ఏమీలే దింతే జీవిత’మంటూ మట్టివాసనల నిట్టూర్పులై విచ్చుకొంటాయి
వాన రాలితే చాలు
ఎండుటాకులు గాలిలో ఆడుకొంటూ వాలినట్టు
వానతెరలు భూమిని ముద్దాడితే చాలు,
బడిపిల్లలు బిలబిలా పరిగెత్తినట్టు చినుకులు కురిస్తే చాలు
అమ్మలో భద్రంగా తేలుతున్నట్టు
సృష్టిలో నీ ఆత్మ ఎగురుతూ వుంటుంది
కాస్త వాన చాలు
ఇంద్రధనువుని నింగివైపు సారించే కాసిని చినుకులు చాలు
నీలోంచి ప్రపంచమూ, ప్రపంచంలోంచి నువ్వూ
వింతఖాళీలోకి విసిరివేయబడతారు
పూర్తిగా »
వ్యాఖ్యలు
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?
రాజేంద్రప్రసాద్ on ద్వంద్వపదాలు
N Rammohan on ద్వంద్వపదాలు