కుటుంబరావు గారి పాత్రల్లో అసాధారణ సౌందర్య వతులూ, మేధా సంపన్నులు ,ఆరడుగుల అంద గాళ్ళు ఉండరు. మన చుట్టూ ఉండే సాదా సీదా మనుషులు,వాళ్ళ మానవ సహజమైన కక్షలు, కార్పణ్యాలు, కుళ్ళూ, కుట్రా,ప్రేమా, మోహం అన్నీ ఉంటాయి. మొత్తం మీద జీవితం స్పష్టం గా ప్రతి బింబిస్తూ కనిపిస్తుంది . అందుకే ఆయన కథలు చదువుతుంటే అదేదో పెద్ద సాహిత్యం టాగ్ తగిలించిన పుస్తకాలు చదువుతున్న ఫీల్ రాదు. గొప్ప విశ్లేషణ… ప్రతి రచనలోనూ వరద కృష్ణమ్మ లాంటి ఫ్లో గుక్కతిప్పుకోనివ్వకుండా అక్షరాల వెంట పరుగులు పెట్టిస్తుంది. దాదాపు 8000 పేజీల సాహిత్య సృష్టి!ఇప్పటికీ చదివినపుడల్లా విస్తు పోతుంటాను. అంత సాహిత్యాన్ని ఎలా సృష్టించారని! ఆయన కథల్లో నాకు దాదాపుగా నచ్చనివి ఏమీ లేవు. కొన్ని మరీ మరీ నచ్చి మళ్ళీ మళ్ళీ మళ్ళీ చదివినవి ఉన్నాయి. వాటిలో ఒకటి “కురూపి” పెద్ద కథ ! ఈ కథ ఆయన రచనల్లో చాలా మందికి నచ్చే కథ!
బాహ్య సౌందర్యం కంటే అంతః సౌందర్యం గొప్పది ! అది జీవితాల్లో వెలుగు నింపుతుంది… అది శాశ్వతమైనది ! ఇదీ కథ
కురూపి కథను ఇక్కడ చదవొచ్చు: http://www.scribd.com/doc/131593137/Kuroopi
కథా సంగ్రహం :-
కథానాయకుడు ఒక రచయిత. పేరు కనకం ! అతడికి ఆడవాళ్ళ మీద ప్రత్యేకించి గొప్ప అభిప్రాయాలేమి ఉండవు . బస్ లో కనపడి 
పలకరింపు గా నవ్విన సరస్వతిని చూసి అనాకారి కాబట్టి “సెక్స్ ఆకలి” తో అలా సూచనో, ఆహ్వానమో పంపింది అని వెంటనే నిర్థారించు కుంటాడు.అతని చూపులో “ఇంత అనాకారి దానికి నేను కావల్సి వచ్చిందీ?” అన్న భావమే ఉంటుంది.
అందరూ మెచ్చుకునే కనకం రచనల్లో కొన్ని లోపాలున్నాయని సరస్వతి ఎత్తి చూపిస్తే తప్ప కనకం వాటిని గుర్తించడు. లోకంలో అందమైన వాళ్ళు స్త్రీలైనా పురుషులైనా వాళ్ళు అల్ప సంఖ్యాకులే! అల్పసంఖ్యాకులను ప్రతిబింబించే సాహిత్యం సమాజాన్ని ప్రతిబింబించ లేదని సరస్వతి అన్న మాటలు కనకానికి ఛెళ్ళున తగుల్తాయి. అందమైన పాత్రల ద్వారా పాఠకులను వశపరచుకోవచ్చంటుంది సరస్వతి!
అనాకారి పాత్రతో కథ రాయగలరా అని సవాలు విసురుతుంది. అంటే తనమీదే కథ రాయగలరా అని అడిగిందని అనుకోవచ్చు .
అసలు సాహిత్యంలో పాత్రలు అందగాళ్ళు అంద గత్తెలూ అయి ఉండాలా ? అనాకారులు ,రూపసులూ కాని వాళ్ళు సాహిత్యం లో పాత్రలు గా ఉండ దగరా ? ఈ పాయింట్ మీద కథలో కొంత చర్చ నడుస్తుంది ఇద్దరి మధ్యా !!
ఆ చర్చలు, ఆమె అభిప్రాయాలు ఇంట్లో ఆమె ప్రవర్తన , స్వభావం గమనిస్తున్న కనకానికి ఆమెలో ఎనలేని ఆకర్షణ కనిపిస్తుంది. పార్క్ లో ఆమె బెంచీ మీద కూచోగానే ఆ పక్కన కుచున్న వాడొకడు ఆమె వైపు చూసి లేచి వెళ్ళి పోతాడు. కనకానికి మాత్రం ఆమెను మళ్ళీ మళ్ళీ కలుసుకోవాలని అనిపిస్తుంది. ఆమె తన కథల మీద చేసిన నిష్పాక్షికమైన విమర్శ, నిక్కచ్చి అభిప్రాయాలు అతన్ని ఆలోచనలో పడేస్తాయి. ఆమె తన వదిన మీద చెప్పిన కొద్ది పాటి ఫిర్యాదులు(ఇల్లు సర్దుకోదని, తను వాడే అద్దం మీదైనా మరకలు తుడవదని) సైతం అతని కంటికి సహృదయంతో చెప్పినవి గానే కనిపిస్తాయి. “తన కథలను తప్పు పట్టినప్పుడు కూడా తను చెప్ప దల్చుకున్న దానికంటే తక్కువే చెప్పింది తప్ప ఒకరి తప్పును ప్రచారం చెయ్యడం లో తనకు ఆనందం ఉన్న దానిలా మాట్లాడ లేదు ” కాబట్టి వదిన గురించి ఆమె చెప్పిన ఫిర్యాదు లో కూడా అతనికి సమంజసమైన ధోరణే కనిపిస్తుంది
లతా పాటకు పరవశిస్తుందని, అన్న పిల్లలని తల్లి కంటే ఎక్కువగా ప్రేమిస్తుందనీ, మనుషుల్ని నిశితంగా చదువుతుందని గమనించాక కనకానికి ఆమె ఎంతో సౌందర్య వంతంగా కనిపిస్తుంది.
ఆమె అన్న కూతురు హాస్పటల్లొ బ్రెయిన్ ఫీవర్ తో మరణిస్తే.. ఆ వార్త సరస్వతి ని ఎంత కుంగదీస్తుందో అన్న భావనతో కళ్ళనీళ్ళు నింపుకుంటాడు. నిజానికి ఆ పాపతో అతనికి ఎలాటి బంధమూ లేదు. సరస్వతి సున్నిత హృదయం ఎంత గాయపడుతుందో అన్న భావన అతని కన్నీటికి కారణం !!
ఆమె ప్రవర్తన ద్వారా, స్వభావం ద్వారా, ఆలోచనల ద్వారా ఆమె హృదయ సౌందర్యాన్ని గుర్తిస్తాడు. ఎలాటి సెంటిమెంట్స్ లేని అతని మొద్దు హృదయాన్ని కూడా తన హృదయ సౌందర్యం తో కరిగిస్తుంది సరస్వతి !
కథ చివర్లో మేనకోడలు చనిపోయిందని కుమిలి పోతున్న సరస్వతిని కనకం ఎంతో ఆర్తి తో ఓదారుస్తాడు . తనకు తెలీకుండానే ఆమెను దగ్గరకు తీసుకుని వీపు నిమురుతూ నిజంగా ఓదారుస్తాడు. గాఢ నిద్ర లో సరస్వతి అతని డొక్కలోకి దూరుతుంది . ఆ క్షణం లో సరస్వతి కి తానూ తల్లి అయినట్లు గా తోచి కనకానికి నవ్వు వస్తుంది . ఈ చివరి వాక్యం తో కథ సంపూర్ణం అవుతుంది . సరస్వతి మీద అతనికి ఏర్పడిన ఆత్మీయతను, అనురాగాన్ని ఈ వాక్యం ఒక్క సెకను లో పాఠకుడికి పూర్తిగా పట్టి ఇచ్చేస్తుంది .
అందుకే ఆమె చెప్పిన రెండక్షరాల “థాంక్స్” అనే పదం అతని కథకు ముగింపుగా మారుతుంది.
ఈ కథ మీద రాచమల్లు రామ చంద్రా రెడ్డి గారు (విశాలాంధ్ర వేసిన కొ.కు సాహిత్యం 5వ సంపుటానికి ముందు మాట ) ఒక వ్యాసం రాసారు . సాహిత్యంలో ఇతిహాసాల నుంచి చరిత్ర వరకు రుక్మిణి, సీత,శకుంతల,వరూధిని, అనార్కలి ఇత్యాదులంతా మహా సౌందర్య రాశులే! వాళ్ళు అంత అందంగా లేకపోతే ఆయా కథా నాయకులకు వారి మీద ప్రేమ పుట్టేదేనా? కథానాయికలెవరూ అందంగా లేకుండానే వారి మీద ప్రేమ పుట్టిందని రాస్తే పాఠకులు నమ్ముతారా? లోక విరుద్ధమైన దాన్ని ఎవరూ నమ్మరు కనుక సాహిత్యంలో పాత్రలు అందంగా ఉండే తీరాలి.కనుకే అందం రచనా శిల్పానికి అండగా ఉందన్న రీతిలో ఆ వ్యాసం లో కొంత భాగం సాగుతుంది .
సాధారణంగా రచయితలు తమ నవలలకు ముందు మాటో, ఉపోద్ఘాతమో రాస్తుంటారు.అయితే కుటుంబరావు గారు “కురూపి” కథకు ఉపోద్ఘాతం రాశారు. దాంట్లో ఆయన అందవిహీనత వ్యక్తి గత సమస్యా? లేక సాంఘికమా అన్న విషయం మీద కొంత చర్చించారు. ఎందుకంటే ఆడవాళ్ళ అందం పెళ్ళికి ఒక అర్హతగా గల సమాజం ఇది. చర్చ తర్వాత ఇది పూర్తిగా వ్యక్తిగతమూ కాదు, పూర్తిగా సామాజికమూ కాదని అంటారాయన. ఈ సమస్యకు ఆధ్యాత్మికం గా మాత్రమే పరిష్కారం దొరుకుతుందని అంటారు. (ఆధ్యాత్మికం అంటే పరలోకానికి సంబధించింది కాదని స్పష్టత ఇస్తారు)
“మనిషి నుంచి మనిషి పొందే లక్షలాది అనుభూతులలో అందం ఇచ్చేది ఒకటి మాత్రమే!అంతకంటే గాఢమైన అనుభూతులు చాలా ఉంటాయి. తన తల్లి అందమైనదా కాదా, బామ్మ అందమైనదా కాదా అన్న సంశయం పిల్లలను ఎన్నడూ బాధించదు. గాంధీ బొమ్మ, జవహర్ లాల్ బొమ్మ కనిపిస్తే ఎంతమంది హృదయాలు ఆనందంతో నిండేదీ జనం ఊహించవచ్చు….. ఇలాంటి ఆధ్యాత్మిక భావాలు జీవితం నిండా ఉంటాయి. ఇప్పుడు స్త్రీ పురుషుల మధ్య ఉండే గోడలు పడిపోయాక, అటువంటి అనుభూతులు పెరుగుతాయి.వాటికి విలువ కూడా పెరుగుతుంది. ఈ మాట వ్యక్తం చెయ్యడానికే కురూపి రాశాను” అని వివరిస్తారు.
ఈ మాటల్ని జాగ్రత్త గా పరిశీలిస్తే కథ తాలూకు ఆత్మపాఠకుడి కి అవగతం అవుతుంది .
ఎందుకంటే ‘అనాకారితనం ’ సమస్యను కొ.కు. తప్ప ఇతర తెలుగు రచయితలు పట్టించుకున్న దాఖలాలు లేవు.
ఈ కురూపి కథలో అందాన్నీ, మంచి స్వభావాన్నీ; దురుసు స్వభావాన్నీ, సంస్కారాన్నీ కాంట్రాస్టుగా చూపిస్తాడు రచయిత. ఇదంతా కృత్రిమంగా కాకుండా కథలో స్వాభావికంగానే నడుస్తుంది.
ఈ మధ్య విరసం వేసిన కుటుంబరావు గారి సాహిత్యం ఎనిమిదో సంపుటం లో ఈ కథను చదవొచ్చు .
కొ.కు. రచనల్లో ప్రత్యేకత ఉన్న కథ ఇది. సామాన్య పాఠకురాలైన సరస్వతి రచయిత కనకానికి తన పరిశీలనతో ఇచ్చిన షాక్ అద్భుతమనిపిస్తుంది. ఇంత మంచి కథకు వివరణాత్మకమైన చక్కని పరిచయం. రా.రా. విశ్లేషణను కూడా ప్రస్తావించటం బాగుంది.
ముఖ్యంగా ఈ కథను ఇప్పటితరం పాఠకులు చదవటానికి వీలుగా pdf లింక్ ఇవ్వటం అభినందనీయం!
వేణు ,
అవును. ఈ కథ చదివిన ప్రతి సారీ సరస్వతి కొత్తగా పరిచయం అవుతుంది నాకు. ఆ మాటకొస్తే కొ.కు రచనల్లో పాత్రలు చాలా వరకూ అలాగే ఉంటాయనుకోండి.
రా రా విమర్శ ఈ కథా పరంగా చాలా విలువైనది. కొన్ని చోట్ల రా రా మరీ ఎక్కువగా రాసేసినట్లు కూడా అనిపించింది.
థాంక్యూ
ఈ కథ చదవలేదు గాని మీ విశ్లేషణ కథను చదివించేలా రాసారు చాలా బాగుంది, నిజమే అందమైన పాత్రలు తప్ప నవలలో కాని, కథలలో కాని మరే అనాకారి పాత్రలుండవు, బహుశ అందమైన వారికి మాత్రమే ఈ ప్రపంచంలో జీవించే హక్కు, ప్రేమించే అర్హత, పెళ్లిల్లు జరగాలన్నట్లుగా కథనాలుంటాయి, ఇది ఒక సాహిత్య ప్రక్రియలోనే కాదు, చలన చిత్రాలకు కూడ వర్తిస్తుంది, ముందే అదొక గ్లామర్ రంగం కావడంతో. ఇక కో.కో గారి రచనల గురించి నాలాంటి చిన్న వాళ్లు చెప్పనవసరం లేదు.
కమల్ గారూ,
రా రా తన వ్యాసంలో అంటారు “ఇల్లు, ఇంట్లో వస్తువులు, ఇంటి చుట్టూ పరిసరాలు, తిరిగే ప్రదేశాలు అన్నీ అందంగా ఉండాలని కోరుకుంటాం..మరి సాహిత్యంలో పాత్రలు మాత్రం అందంగా ఉండటంలో ఆశ్చర్యమేముంది?” అని.
పాత్రలు సినిమాల్లో అయినా సాహిత్యంలో అందంగా ఉండటం అనేది పాఠకుడిని వెంటనే ఆకట్టుకునే ప్రత్యేక అంశంగా మొదటి నుంచీ రచయితలు భావిస్తూ ఉండటం వల్ల అది సహజంగానే ప్రధానాంశంగా మారింది అనుకుంటాను
You can read the story in the link given above in the article
Thank you
సుజాత గారూ, క్రిందటి నెల “మునెమ్మ” మీ వ్యాసం ద్వారా కొని మరీ చదివించారు. ఈ సారి ఆసక్తి పుట్టించే వివరణ తో, కధ లింకు కూడా ఇచ్చి, నా చేత మరో మంచి కధ చదివించబోతున్నారు. ధన్యవాదాలు.
యాజి గారూ,
చదవండి చదవండి! కథ లింక్ ఇక్కడ ఇవ్వకుంటే, విరసం వాళ్ళకి ఒక పుస్తకం కాపీ అమ్ముడుపోయి ఉండేదేమో..:-)
Thank you
సుజాతగారూ,
కొకు గారి కథని మీరు పరిచయం చేసి, విశ్లేషించిన తీరు చాలా బాగుంది. కథని చదువుతూ, శిల్పాన్ని ఒకపక్కా, రచయిత అంతరంగాన్ని ఒకపక్కా కనిపెట్టగలగడం, ముఖ్యంగా కొకుగారి వంటి రచయితల విషయంలో, పాఠకుడిలోని విమర్శకుడికి సవాలే. పాత్రల ప్రవర్తనద్వారా, కథలో సృష్టించిన సంఘటనలద్వారా చెప్పదలుచుకున్న సందేశం అందివ్వడం ఈ మధ్య రచనల్లో అంతగా కనిపించడం లేదు. కథావస్తువులోని డొల్లతనం పక్కనబెడితే, చాలా సందర్భాల్లో, పాత్రలు తాత్త్విక విషయాలు ముట్టుకోవు, అంతర్మధనం చేసుకోవు. రచయితే నేపథ్యంలోంచి మాట్లాడేస్తుంటాడు.
మీ విమర్శకి కొరోలరీ… ఇంత నిశితంగా చూడగల మీ దృష్టి తప్పించుకుని కొన్ని కథలు ఇక్కడ వస్తున్నాయి. కాస్త గమనించగలరు.
కథకు లింకు అందించినందుకు ధన్యవాదాలు.
మూర్తి గారూ,
మీ విశ్లేషణాత్మకమైన అభిప్రాయానికి ధన్యవాదాలు.
తాత్విక దృక్పథం కలిగి ఉండటం, అంతర్మథనం చేసుకోవడం అనేది ఇవాళ్టి కథల్లోని పాత్రల్లో ఆశించలేమేమో! మెజారిటీ కథలు అలాగే ఉంటున్నాయి. ఏదో సంఘటననో, ఒక అంశాన్నో గ్లోరిఫై చేయడం తప్ప , సారాంశం కనిపించదు.
గుప్తుల స్వర్ణయుగం ఎల్లకాలం ఉండాలని కోరుకోలేము గా
)
మీరు సూచించిన విషయంలో జాగ్రత్త వహిస్తాము.
గుప్తుల స్వర్ణయుగం ఎల్లకాలం ఉండాలని కోరుకోలేము గా :- నిజమా అండీ! గుప్తులది స్వర్ణయుగమా?
ఏమో అండీ, మా సోషల్ స్టడీస్ లో అంతే చెప్పారు ఎనిమిదో క్లాస్ లో. నిజమే అనుకుంటున్నా. ఎందుకంటే గుప్తుల కాలాన్ని నేను చూడలేదు
ఎప్పటిలాగే మీదాఇన ధోరణిలో చాలా బాగా సమీక్షించారు సుజాత గారు
Thank you very much Jayashree garu
నేను ఈ కధ ఇంతకు మునుపు చదవలేదు. మీ విశ్లేషణలో కధా మరియు అందులోని ఆంతర్యాన్ని చాలా చక్కగా చర్చించారు.
మోహన తులసి గారూ, థాంక్యూ
కధానాయికలు అందరూ అందంగానే వుంటారు కదూ! చలం పుస్తకాలలో హీరోయిన్లు అద్భుతమైన అందంతో బాధ పడుతూ వుంటారు (ఉదాహరణకు బ్రహ్మనికం).
పరిచయం ఆసక్తికరంగాను, విశ్లేషణ ఆలోచనాత్మకంగానూ ఉంది. కధ చదవటం మొదలుపెట్టేసాను.. Thank you for introducing a wonderful story.
ప్రవీణ అవును, చలం కథా నాయికలు అందంగానే ఉంటారు. చాలా మంది కథా నాయికలు …నిజానికి!
కొ.కు రచనలు అన్నింటినీ పరిశీలించినా అద్భుత సౌందర్య వతులు కనిపించరు. అందంగా ఉన్న పాత్రల్ని కూడా కథని బట్టి మనం వాళ్ళూ అందంగా ఉన్నారేమో అని భావించడమే తప్ప ఆయన పూనుకుని అందాన్ని వర్ణించడం జరగదు.(ఉదా :సరోజ డైరీ లో సరోజ)
ఈ కథ పూర్తయ్యే సరికి, ఆత్మ సౌందర్యం గల సరస్వతి పాఠకుడికి సహజంగానే సౌందర్య వతిగా కనిపిస్తుంది.
ప్రధాన అంశం మాత్రమే కాకుండా దానిచుట్టూ ఉండే ఇతర అంశాలు కూడా పాఠకులకు అప్రధానంగా కనపడకపోవటమే మంచి కథకు ఓ లక్షణం అనుకుంటాను. ‘కురూపి’లో ఈ ప్రత్యేకతను గమనించవచ్చు.
ఈ కథలో మనుషుల స్వభావాల గురించి ప్రధాన పాత్ర కనకం దృష్టికోణం నుంచి సాగే వ్యాఖ్యానాలూ, పాత్రల సంభాషణలూ లోతుగా అర్థవంతంగా ఉండి, ఆలోచనలు రేపుతాయి. కథాశిల్పం గురించి కనకం- సరస్వతిల మధ్య సాగే చర్చ ఇలాంటిదే!
‘పిల్లలకి ఆహారం ఎంత అవసరమో అపేక్షలంత అవసరం’ అంటుంది ఓ చోట సరస్వతి.
కథలో ఒకేసారి కనపడే మందాకిని గురించి – ‘సరస్వతి తమ యింటికి రాకపోయినా బాధపడదుగాని, వస్తానని అనకపోతే బాధపడుతోంది’అంటూ ఆమె విలక్షణ మనస్తత్వాన్ని పాఠకులకు పరిచయం చేస్తాడు రచయిత.
‘తామంటే భయపడనివాడు వెంటవుంటే ధనికులు వాణ్ణి తమతో సమంగా చూస్తారు’ – రచయిత నేరుగా చేసే ఇలాంటి సూత్రీకరణలు/ వ్యాఖ్యలు కూడా అనవసర జోక్యం అనిపించకపోగా మనకు స్ఫురించని కొత్త కోణాన్ని విప్పిచెపుతున్నట్టుండటం విశేషం!
వేణు గారూ, కరెక్టే! ఈ కథలో ఆణిముత్యాల్లాంటి మాటలు చాలా ఉంటాయి. అలాగే జీవితాన్ని అర్థం చేసుకోడానికి కనకం లాంటి మెటీరియలిస్టు అవలంబించే విధానం, ఆ పరిశీలన ఆశ్చర్యం కల్గిస్తాయి.అలాగే కథకుడు అయిన తర్వాత కనకం లో మనుషుల స్వభావాన్ని అంచనా వేయాలన్న తపన, వారిని చదవాలన్న కోరిక బలపడటం, నిజమైన ఆపేక్షలంటే బంధుత్వాల్లాంటి సంకెళ్ళు కాదని, నిజమైన ఆపేక్షల్ని దక్కించుకున్నానని కనకం అనడం , ఇలాంటివన్నీ ఈ కథ మీద ఇంకా ఇంకా ప్రేమను పెంచాయి నాకు .
నాకు నచ్చిన ఇంకో డైలాగ్ , సరస్వతి కి వివాహం ఇష్టం లేదని ఆమె అన్న చెప్పినపుడు కనకం “ఆడది గాని, మగవాడు కానీ తమకు తాము ఒంటరిగా ఉండగోరితే అందులో ఘోరమేమిటో నాకు అర్థం కాలేదు” అంటాడు. వ్యక్తిగత జీవితాల్లో సంఘం ప్రమేయం లిమిటెడ్ గా ఉంటే మంచిదని కనకం భావిస్తాడు
సరస్వతి, కనకం మధ్య జరిగే చర్చ కూడా ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది
మనకు కనిపిస్తున్నా, మనం పట్టుకోలేని వాటిని ఎన్నో కొ.కు సెకనులో మనకు పట్టి ఇచ్చి మనల్ని సంభ్రమంలో పడేస్తారు
సుజాత గారూ గుండె గదిలో ఎక్కడో దాక్కున్న మంచి కథను మళ్ళీ గుర్తుచేసుకునేలా చేసిన మీ పరిచయం విశ్లేషణ బాగున్నాయి … కొ.కు ని విశ్లేషణాత్మకంగా చదవడం కష్టమే ఐతే తన వరవడి లో కొట్టుకు పోతాం లేదా ్పాత్రలతో ఐడెంటి్ఫై ఐపోతాం . ్చలం కొకు లాంటి మాంత్రికుల్ని జాగ్రత్తగా పట్టుకోవడం కష్టమే సుమా … మంచి పరిచయం ధన్యవాదాలు … ప్రేమతో …జగద్ధాత్రి
జగద్ధాత్రి గారూ,
నిజంగానా? మీక్కూడా ఈ కథ ఇష్టమేనా? చదువుతున్నంత సేపూ కొ.కు ఒరవడిలో కొట్టుకుపోవడమే నాకిష్టం. ఆ తర్వాత ఆ రచన ఎలాగూ వెంటాడి తీరుతుంది. అప్పుడు అందులోని విషయాన్ని, ఆయన దాన్ని విశ్లేషించిన తీరుని మరో సారి మననం చేసుకోవడం బాగుంటుంది.
ధన్యవాదాలు
మీ వ్యాసం బాగుంది. కొ.కు. ని కేవలం వాస్తవిక దృష్టితోనో, లేక మార్క్సిస్టు భావజాల దృష్టితో చూడటం వల్ల ఆయనకు తెలుగువారు చాలా అన్యాయం చేసారనిపిస్తుంది. ఆయన కూడా రచయితల సంఘంలో చేరడం వల్ల తనకు తాను అన్యాయం చేసుకున్నా, విప్లవం పట్ల ఆయనకున్న నమ్మకం, గౌరవం గొప్పవి. ఇకనైనా కొకు రచనలను అన్ని దృక్పథాలకు అతీతంగా మళ్ళీ ఒకసారి పునరావలోకనం చేయాలి.
కృష్ణ గారూ,
ఆయన మార్క్సిస్టు భావజాలం కథల్లో “మార్క్సిస్టు బ్రాండింగ్ పదాలతో” కనిపించదు. అదొక పెద్ద ఊరట పాఠకుడికి!
మనుషుల ప్రవర్తన్లని అంతరంగాల్ని ఆయన విశ్లేషించినట్లు ఇంకెవరూ విశ్లేషించలేదని నా స్థిరాభిప్రాయం. ప్రతి పాత్రా, ప్రతి రచనా అంత గొప్పగా తీర్చారు.
ఆయన కూడా రచయితల సంఘంలో చేరడం వల్ల తనకు తాను అన్యాయం చేసుకున్నా, విప్లవం పట్ల ఆయనకున్న నమ్మకం, గౌరవం గొప్పవి. ___________________ అవును, నిజమే!
ఆయన రచనల్నీ పాత్రల్నీ విశ్లేషణల్నీ ఇష్టపడే సామాన్య పాఠకులు దృక్పథాలకు వాదాలకు అతీతంగానే ఆయన పుస్తకాల్ని చదువుతారని నేను అనుకుంటాను. నేను అలాగే చదువుతాను..
ధన్యవాదాలు…
>> ఇకనైనా కొకు రచనలను అన్ని దృక్పథాలకు అతీతంగా మళ్ళీ ఒకసారి పునరావలోకనం చేయాలి.>>
అన్ని దృక్పథాలకూ అతీతంగా పునరాలోకనం చేయటం అంటే ఏమిటో, అదెలా సాధ్యమో అర్థం కాలేదు. పునరాలోకనం ఏ పద్ధతిలో చేసినా అది ఏదో ఒక దృక్పథం పరిధిలోకి వచ్చితీరుతుంది.
అసలు కొ.కు. రచనలు దాదాపు అన్నీ (ప్రధానంగా కాల్పనిక సాహిత్యం) మార్క్సిస్టు దృక్పథం సాధనంగా రాసినవేనని మర్చిపోకూడదు. ఆ సిద్ధాంత నేపథ్యం లేకపోతే ఆయన సామాజిక దృష్టి అంత నిశితంగా ఉండేదే కాదు!
మార్క్సిస్టు భావాజాలం అదేదో మనుష్యేతర గ్రహాంతశక్తి అన్నట్టు ధ్వనిస్తోంది మీ వ్యాఖ్య. మార్క్సిజం మనిషికి సమాజానికీ ఉండే సంబంధాన్ని థియరైజ్ చేసే ఒక విధానం. అందులో ఉన్నదీ జీవితమే. అంత సునిశితంగా జీవితాన్ని అర్థంచేసుకున్నాడుగనకనే కొకు అంత లోతుగా రాయగలిగాడు. లోతుల హాలోల్ని తీసేసి షాలో కొకుని అప్రిషియేట్ చెయ్యాలనే ఆలోచనే…చిత్రంగా ఉంది.
ఫెట్టుబడి దారి సమాజంలో ‘ కురూపి’ తనాన్ని డబ్బు తో అదిగమించ వచ్చు, (అంటే పెళ్లి కాని కురూపి తనాన్ని కట్న కానుకలతో అదిగమించినట్లు) సోషలిస్టు సమాజాల్లో భౌతిక సౌందర్యాన్ని భావ్య సౌందర్యంతో అధికమించవచ్చని కుటుంబ రావు గారి ఉద్దేశం అని ఎక్కడో చదివినట్లు గుర్తు. అదే మార్క్సిస్టు సౌందర్య శాస్త్రం కూడా! ఆ మాట చెపితే ఎవరు చదవరనే భయం మీకు కూడా వున్నట్లుంది. ఆ లాంటి పధ జాల వాసనే లేకుండ రాశారు. ఏమైనా సమిక్ష బాగుంది.
కుటుంబరావు గారు ఏ ఉద్దేశంతో రాసినా ప్రతి పాఠకుడూ దాన్ని తనకు అర్థమైన రీతిలో ఇతరులకు వివరించే ప్రయత్నం చేస్తాడు. మార్క్సిస్టు సౌందర్య శాస్త్రం నేను చదవలేదు. నాకు మార్క్సిజం మీద వ్యతిరేక భావం లేదు. కొందరు మార్క్సిస్టులతోనే పేచీ!
వాళ్ల వల్ల మార్క్సిజాన్ని సరిగా అర్థం చేసుకోడం సంగతి అలా ఉంచి అపార్థం చేసుకుంటామేమో అని మాత్రమే భయం.
నేను ఈ కథను మార్క్సిజం దృష్టి తో కాక, మామూలు సామాన్య పాఠక దృష్టి తో (నేను సామాన్య పాఠకురాలిని కాబట్టి) చదివాను. అలాగే అర్థం చేసుకుని ఈ పరిచయ వ్యాసం రాశాను.
ధన్యవాదాలు
ఈ పరిచయం, కధా రెండూ చాలా బావున్నాయి… నిజమే, కొకు గారి కధలనిండా జీవితమే ఉంటుంది!
నిషి,
థాంక్యూ
కధా అంశం, పరిచయమ్ చచ్చినట్లు కధను చదివేటట్లు చేస్తున్నాయి.
రమా సుందరి గారూ,
కాంప్లిమెంట్ గా తీసేసుకుంటున్నా
థాంక్యూ
బ్రహ్మాండమైన కథ.
మహేష్ కుమార్ గారు
కథ బ్రహ్మాండమే ! కథను మీరెలా రెసీవ్ చేసుకున్నారో కూడా రాస్తే బాగుండేది. (నేనెలా రిసీవ్ చేసుకున్నానో నా వ్యాసం చెప్తుంది)
సుజాత గారూ.. మీ పుణ్యాన నాకు తెలియని మంచి మంచి తెలుగు కధల్ని చదువుతున్నాను, తెలుసుకుంటున్నాను. థాంక్స్ అండీ.
Sujata garu
Thank you
కురిపి ..కధ , నాకు చాల నచ్చ్చిన వాటిల్లో ఒకటి , ఆసాంతం ఒక్క పంటి బిగువున చదివించిన కధ ,డిటెక్టివ్ కధల్లో మాత్రమే జరిగే తరవాత ఏంటి ? అనే ఉత్కంటత ఈ కధ ప్రత్యేకత . కధ అనన్య సామాన్యమైనది అని చెప్పను కానీ , సామాన్య మైన విషయాలను .శ్ర్ప్రుసిస్తూ నే …ఇంటెలిజెంట్ గా కధ చెప్పటం .. సాహిత్యం లో నిలిచి పోయేలా చేసింది అని అనిపిస్తుంది , నాకు చాల నచ్చిన సన్నివేశం , ఈ కధ లో …సరస్వతి మేనకోడలు చనిపోయినప్పుడు , కనకం సరస్వతి పై చూపే శ్రద్ద ,ఓదర్పు ..అప్పటి వరకు బంధాలు అంటే అంతగా ..నమ్మకం లేని కనకం .. ఆమకి ఆ సందర్భం లో ఏమి అవసరం అనేది నోటి తో చెప్పకుండానే ..చెయ్యగలగటం అద్వైత బంధం లాగా వుంటుంది , ఆ సన్నివేశం తో ముగింపు ..ఈ కధ ని మర్చిపోనివ్వకుండా ..చేస్తుంది !!!
కళ్యాణి, కథ చదివిన మీ అనుభవాన్ని హృద్యంగా చెప్పారు. థాంక్యూ