వేసవి సాయంత్రం వర్ష ఋతువైపోయే అరుదైన క్షణాల్లో
ఖాళీ అయిన హృదయంలో మన సంభాషణలన్నీ దాచుకుని
మేఘం ఎక్కడికో వలసపోతుంది.
వర్షాకాలపు రాత్రి చలి యుగమైపోయిన వేళల్లో
మన కువకువలన్నిటినీ కప్పుకుని
చలి మెల్లగా జారుకుంటుంది.
ఒణికించే కాలంలో చుక్కలు చిగురించే పూట
మన దేహాలకి వెన్నెల పిండితో నలుగు పెట్టి
ఆకాశం ఆత్మీయంగా దిష్టి తీస్తుంది.
కాలానికతీతమైన మన ముద్దు మాటలన్నిటినీ
సహస్ర వర్ణాలతో మోహ గీతాలుగా
భూమి ముద్రించుకుంటూ సాగిపోతుంది.
వ్యాఖ్యలు
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?
రాజేంద్రప్రసాద్ on ద్వంద్వపదాలు
N Rammohan on ద్వంద్వపదాలు