వేసవి సాయంత్రం వర్ష ఋతువైపోయే అరుదైన క్షణాల్లో
ఖాళీ అయిన హృదయంలో మన సంభాషణలన్నీ దాచుకుని
మేఘం ఎక్కడికో వలసపోతుంది.
వర్షాకాలపు రాత్రి చలి యుగమైపోయిన వేళల్లో
మన కువకువలన్నిటినీ కప్పుకుని
చలి మెల్లగా జారుకుంటుంది.
ఒణికించే కాలంలో చుక్కలు చిగురించే పూట
మన దేహాలకి వెన్నెల పిండితో నలుగు పెట్టి
ఆకాశం ఆత్మీయంగా దిష్టి తీస్తుంది.
కాలానికతీతమైన మన ముద్దు మాటలన్నిటినీ
సహస్ర వర్ణాలతో మోహ గీతాలుగా
భూమి ముద్రించుకుంటూ సాగిపోతుంది.
వ్యాఖ్యలు
dasaraju ramarao on కవిత్వం- ధ్వని, ప్రతిధ్వని
Resoju Malleshwar on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?
Yerriswamy Swamy on శైశవగీతి
Mani Sarma on కృతి
శ్రీధర్ చౌడారపు on సాక్షి