సంపాదకీయం

Writer’s block

-
నవంబర్ 2014

టేబుల్ మీద తెల్లకాయితం బోసిపోయి నెల రోజుల నుంచి అట్లాగే రెపరెపలాడుతుంది. డెస్క్ టాప్ మీద draft.docx, పదాలు వలసపోయిన ఖాళీ పోయెంలా పడుంది. ఎప్పుడూ రింగురింగులుగా నీ చుట్టూ తిరుగుతూ కబుర్లు చెప్పి, ఆలోచనకి ఓ రూపాన్నిచ్చి, పదాల పరదాలవెనక నవ్వుతూ ఫెడ్ అయ్యే సిగరెట్ పొగ, ఇప్పుడు ఏ ఆకారమూ లేని పొగ మంచులా ఏటవాలు కిరణానికి ఉరేసుకుంటుంది. ఒడ్డున పొద్దున్నే బయల్దేరాల్సిన Inspiration బొట్ చిల్లుపడి చల్లటి నీళ్ళను చిమ్ముతుంది. ఆలోచనలు గడ్డకట్టి నరాలు చిట్లిపోతున్నాయి. చిన్న చీమంత ఫాంట్ సైజుతో మొదలైన ఆ రెండు పదాలు ఏనుగంత ఎదిగి పెనుభూతమై కౌగిలించుకుంటున్నాయి.

“writer’s block”

“writer’s block”

“writer’s block”

కవి కళ్ళు పొడిచేసి, వేళ్ళనించి రక్తాన్ని పీల్చుకుని తాగే కనపడని దయ్యం ఇది!

***

ముప్పై ఏళ్ళ మైలురాయి కావచ్చు, నలభై కావొచ్చు. ప్రతీ మనిషి జీవితంలో ఎదో ఓసారి ఆ మైలురాయి మీద కూచుండి వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటాడు. గడిచిన జీవితాన్ని తలుచుకుంటూనో, నడవబోయే ప్రయాణాన్ని అంచనా వేసుకుంటూనో, మరిచిపోయిన గమ్యాన్ని గుర్తుచేసుకుంటూనో ఆలోచనల గడియారానికి కుంజీ ఇస్తూ కాసేపు కూర్చుండిపోతాడక్కడ. కవి కూడా అంతే. ఒకటో రెండో సంకలనాలు వేసింతర్వాత వెనక్కి తిరిగి ఇప్పటివరకు ఏం రాసాం, ఏం రాయాలనుకున్నాం, ఇకముందు ఏం రాయాలి అన్న ఆలోచనలో పడతాడు. రాసిందే రాస్తున్నామనో, రాయాలనుకున్నది రాయలేకపోతున్నామనో ఒక సందిగ్ధంలో పడిపోతాడు. రాసిన ప్రతీది తన లోలోని inner critic చేతిలో చిత్తుగా ఓడిపోతున్నప్పుడు, ఇప్పటి వరకు రాసినవన్నీ ఒకే పద్యాన్ని తిరగ రాసినవేనా అనిపించినపుడు, ఒకప్పుడు దేవకన్యలా కనిపించి ఒక్క మనకే స్వంతం అయిన కొన్ని వాక్యాలు/పదాలు, ఇప్పుడు అరిగిపోయి అందాన్ని కోల్పోయినట్టు కనిపించినపుడు, ప్రతీ రచయిత ఒక స్థబ్దతకు లోనవుతాడు. అయితే ఇలాంటి సమయంలో ఏం చేయాలి? ఏ గురుతుల్యునికో ఫోన్ చేసి మందు అడగాలా? ఏ డాక్టర్ దగ్గరకో వెళ్లి block అయిన creative గుండెకు నాలుగు స్టెంట్స్ వేయించుకోవాలా?

ఏం చేయాలి?

ఏం చేయకూడదు?

***

జీవితం మనం మనకే ఇష్టంగా రాసుకుంటున్న ప్రేమలేఖ లాంటిది. గబుక్కున లాక్కుని లక్కముద్దెరెప్పుడేద్దామా అని కొంటె కాలం ఎప్పుడూ తొంగి చూస్తూనే ఉంటుంది. కాలం మింగేస్తుందని జీవించడం మానం కదా! జీవితం లాగే రాయడం అనే ప్రక్రియ కూడా ఒక నిరంతర యుద్ధం లాంటిది. అయితే ఈ యుద్ధం బతుకుదెరువు కోసం చేసేది కాదు. ఇష్టంగా చేసే యుద్ధం. అందుకే ముందు మనల్ని మనం ప్రేమించుకొగలగాలి. మన రాతల్ని ఇష్టపడాలి. మన కోసం మనం రాసుకోగాలగాలి. Writing కి మనకి మధ్య ఉన్న ఆ love-hate అనుబంధాన్ని కాస్త దువ్వి love-love గా మార్చుకోగలగాలి. ఇదంతా జరగాలంటే ప్రేరణ కావాలి, నిబద్ధత కావాలి, రాయడం అవసరం అనుకోగాలగాలి, అన్నిటికీ మించి ఎదురుచూసే ఓర్పు కావాలి.

“writer’s block” వల్ల  చెడు కంటే మంచే ఎక్కువ జరుగుతుంది. రాస్తూ రాస్తూ ఆగిపోవడం వలన వెనక్కి తిరిగి చూసుకునే అవకాశం దొరుకుతుంది. మరింత చదివే వీలుకలుగుతుంది. మనం రాసినవి మళ్ళీ చదువుకుని ఆత్మావలోకనం, ఆత్మవిమర్శ చేసుకోడానికి ఒక మనదైన time block ని ముందు ఉంచుతుంది.

ప్రముఖ కవి Billy Collins ఒక రేడియో ఇంటర్వ్యూలో ఏమన్నారో చూడండి:

Radio Host: Billy, what do you do on those days when it just doesn’t come to you?

COLLINS: Oh, the – poets do the thing – we’d go to the dry cleaner. I mean, the usual stuff. Well, I wait. I mean, I – there’s this term, writer’s block. I – I don’t believe in it. I don’t like to even hear the term. I mean, you can’t be writing constantly because you’d be insane. So there must be periods of non-writing.
And then it’s just a matter of how do you view them? And I just view them as I’m – I’m waiting. Waiting for something to come along. And I think that’s a kind of healthy way, rather than thinking I’m not writing. That means I’ll never write.

“writer’s block” అనేది ఉత్తి భ్రమ అనీ, అది మనం ఊహించుకునే దయ్యం లాంటిదనీ, అసలు ఈ writer’s block అనేది నిజానికి ఉండనే ఉండదు అని కొంతమంది రచయితల అభిప్రాయం. అయితే ఈ స్థితి ప్రతీ రచయిత తన జీవితంలో ఎప్పుడో ఒకసారి అనుభవించే ఉంటాడు అనేది నా అనుమానం. ఈ writer’s block ని అధికమాసంలా అనుకోకుండా వచ్చిన ఒక time block గా మార్చుకోవడానికి రచయితగా నిలదొక్కుకుంటున్న మీరైతే ఏం చేస్తారు?