కంటి పువ్వు మీద వాలింది.
ఉదయానిదో సాయంత్రానిదో తెలియని
సంధ్య.
ఇంకా పాలేర్లలా పనిచేయలేమని
నరాలన్నీ మొరాయించే వరకూ
నెత్తిమీదో, వీపుమీదో లేదా ఛాతీమీదో
మొయ్యాల్సిందే.
ఉత్తి బరువు మార్చుకోడానికి తప్ప
నోటికెప్పుడూ అందిరాలేదు
చేతులు.
లెక్కలన్నీ పూర్తిచేసుకుని
వెలుగుకలాన్ని చెవిలో చెక్కుకుని
ఎప్పుడూ పాడని పాటొకటి పాడుకుంటూ
నాతోపాటే చివరి కొండ దాటుతుంటాడు
మిత్రుడొకడు.
నాతో పుట్టి
నాలోనే పెరిగిన శత్రువొకరు
ఇక ఇక్కడ్నుంచి
నా బరువు తనే మోస్తానంటాడు.
ఇంకొకే ఒక్క
చిక్కటి అడవిలాంటి
చీకటి పొర
అదీ దాటేస్తే…
మీరేమి రాసినా నచ్చుతూ ఉంది , ఇది కూడా …! విలక్షణం గా , కాని విరక్తి పుట్టించకుండా చెప్పటం మీకు వచ్చును
బరువైన భావం తో నిండింది.
బాగుంది రవీ!
ఇది చాలా బాగా చెప్పారు …..
లెక్కలన్నీ పూర్తిచేసుకుని
వెలుగుకలాన్ని చెవిలో చెక్కుకుని
ఎప్పుడూ పాడని పాటొకటి పాడుకుంటూ
నాతోపాటే చివరి కొండ దాటుతుంటాడు
మిత్రుడొకడు.
ఇదీ అంతే ఉత్ప్రేక్షగా చెపితే బాగుండేదేమో అనిపించింది …
నాతో పుట్టి
నాలోనే పెరిగిన శత్రువొకరు
ఇక ఇక్కడ్నుంచి
నా బరువు తనే మోస్తానంటాడు.
ముక్తాయింపు బాగుంది!
ఇంకొకే ఒక్క
చిక్కటి అడవిలాంటి
చీకటి పొర – అదీ దాటేస్తే – ఆహా! అంతకన్నా అదృష్టం ఏముందీ… అయితే ఎప్పటికో!!?
రవి గారూ,
మీ కవితకి ముగింపు చాలా అందంగా వచ్చింది.
అభినందనలు .
డియర్ రవిగారు
ఈ కవిత మీ ఇతర కవితల కన్నా భిన్నంగా అనిపిస్తోంది.
Complex thought and style.
Kudos!
ఔను, మీ మిగతా కవితలకంటే భిన్నంగా ఉంది ముఖ్యంగా ముగింపు…అలా అర్ధోక్తిలో ఆగిపోయిన కవితలు చాలానే ఉన్నా ఈ ముగింపు ప్రత్యేకంగా, నిజంగా అక్కడలా ఆపకుండా మరేదైనా ఆలోచించాలనే విధంగా….కుడోస్ రవీ.