మా చెల్లెలు కవితలు రాయదు
ఇప్పుడు అకస్మాత్తుగా రాసే అవకాశమూ లేదు.
తను కూడా అచ్చం అమ్మలాగే. అమ్మ ఎప్పుడూ ఏం రాయలేదు.
కాస్త నాన్నలా కూడా, ఆయనా ఎప్పుడూ ఏం రాసిన గుర్తులేదు.
మా చెల్లెలి ఇంట్లో నాకు హాయిగా ఉంటుంది.
వాళ్ళాయనైతే కవిత్వం రాయడం కన్నా నూతిలో దూకడం నయమనుకుంటాడు.
పాడిందే పాటలా చెప్పిందే చెప్తున్నానేమో కానీ,
మా చుట్టాలెవరికీ ఈ పద్యాలు రాసే అలవాటు లేదు.
మా చెల్లెలి ఇంటి అల్మారాల్లో పాత కవితల కాగితాలేం దొరకవు.
తన చేతిసంచిలో కొత్త కవితల చిత్తు ప్రతులూ ఉండవు
తనెప్పుడైనా భోజనానికి పిలిస్తే, తన కవితలు చదివి వినిపిస్తుందేమో అనే భయం లేదు.
దాపరికాలు, దురుద్దేశాలూ ఏం లేకుండా, బ్రహ్మాండంగా వంట చేస్తుంది.
కమ్మటి కాఫీతో పాటు తన కొత్త కవితలేం ఇవ్వదు;
అంచేత వాటిమీద మనం పొలమారడమూ ఉండదు.
చాలా కుటుంబాల్లో ఎవరూ కవితలు రాయరు.
కానీ ఆ అలవాటంటూ ఒకసారి మొదలైతే, దాన్ని ఆపడం మహా కష్టం.
ఒక్కోసారి కవిత్వం తరతరాలకూ సంక్రమిస్తుంది అనుకోకుండా,
కుటుంబానురాగాల్ని సుడిగుండాల్లోకి తోస్తుంది.
కబుర్లాడేటప్పుడు మా చెల్లెలు మంచి మాటకారితనంతో నెగ్గుకొస్తుంది
కానీ రాతలో మాత్రం, తన రచనా సర్వస్వమంతా కలిసి,
శలవల్లో ఇంటికి రాసే కార్డు ముక్కలే.
ఆ ఉత్తరాలన్నిట్లో ప్రతీ ఏడాదీ ఒక్కమాటే నొక్కి చెప్తుంది.
అదేంటంటే, తను తిరిగొచ్చాక చెప్పాల్సినవి బోల్డు, బోల్డు సంగతులున్నాయని.
Original: In Praise of My Sister by Wisława Szymborska
అనువాదం: స్వాతికుమారి బండ్లమూడి
Picture Credit: https://poetarumsilva.com/2016/03/13/wislawa-szymborska-lacrobata-akrobata/
looks like Tilak poem.
స్వాతికుమారి గారూ
మీ అనువాదం చాలా బాగుంది.
అభినందనలు
Kudos to Swathi Kumari garu for so beautifully translating the poem, ‘In Praise of My Sister ‘.
In Praise of My Sister ~ Wisława Szymborska
( from Poland, recipient of Nobel Prize in Literature in 1996 who died in 2012 at the age of 88 )
My sister doesn’t write poems.
and it’s unlikely that she’ll suddenly start writing poems.
She takes after her mother, who didn’t write poems,
and also her father, who likewise didn’t write poems.
I feel safe beneath my sister’s roof:
my sister’s husband would rather die than write poems.
And, even though this is starting to sound as repetitive as
Peter Piper,
the truth is, none of my relatives write poems.
My sister’s desk drawers don’t hold old poems,
and her handbag doesn’t hold new ones,
When my sister asks me over for lunch,
I know she doesn’t want to read me her poems.
Her soups are delicious without ulterior motives.
Her coffee doesn’t spill on manuscripts.
There are many families in which nobody writes poems,
but once it starts up it’s hard to quarantine.
Sometimes poetry cascades down through the generations,
creating fatal whirlpools where family love may founder.
My sister has tackled oral prose with some success.
but her entire written opus consists of postcards from
vacations
whose text is only the same promise every year:
when she gets back, she’ll have
so much
much
much to tell.
బాగుంది స్వాతి గారూ