రెప్పలగోడలను తొలుచుకొని
ఎవరో లోపలకు వొచ్చినపుడు తడి వెలుతురు వొకింతైనా లేని
గది కన్నులకు చెవులు లేవు
అది వొట్టి మూగది
నలు చదరాల నిటారు ముంగాళ్ళపై
కూర్చున్నది కూర్చున్నట్టుగానే
కుళ్ళిన జంతు కళేబరంలా
అది ఎప్పుడో చచ్చిపోయింది
అటూ ఇటూ చాచుకొని
విచ్చుకున్న నాళికా సముదాయపు గహనాంతరాల మూలల్లో
జుమ్మురుమని నురగలుకక్కే చీకటి జిగట
వెలుతురు తీగలను మీటి
మిణుగురు రెక్కలను విదిల్చే
జీవులు ఇక్కడ అంతరించి పోయాయి
ఇప్పటికిది
అలికిడులకు మెలకువలు వొదిలి
వొంటికి కాసిన్ని ఇటుకలూ, సున్నమూ గీసుకొని
కుట్టుకొన్న సంస్పందనారహిత్య ఛద్మద్వారం
వ్యాఖ్యలు
బొల్లోజు బాబా on జీవన సౌందర్య సౌరభం – ఇస్మాయిల్ పద్యం.
విలాసాగరం రవీందర్ on కవిత్వం రాయడం కన్నా కవిత్వంగా బతకడమే ఇష్టం: ఇక్బాల్ చంద్
KVSS Hanumatsastry on ఛందోయుక్త కవిత్వం నేర్వటం ఎలా?
రాజేంద్రప్రసాద్ on ద్వంద్వపదాలు
N Rammohan on ద్వంద్వపదాలు